Praag 3 – een half jaar in Tsjechië
Om maar meteen met een cliché te beginnen: mensen, wat vliegt de tijd! We wonen inmiddels namelijk alweer ruim een half jaar in Praag. Een half jaar waarin we van een koude winter naar een warme zomer gingen, waarin de kinderen helemaal gewend zijn geraakt op hun nieuwe school en al heel goed Engels leerden spreken, we nieuwe vrienden hebben gemaakt en oude zeker niet zijn vergeten en ons huis hier een thuis werd. Maar ook een half jaar waarin we hebben moeten wennen aan ons nieuwe leven en soms terug verlangden naar wat we hadden in Nederland.
Een half jaar in Tsjechië
Het is altijd leuk om na een bepaalde periode de balans op te maken. Wat hebben we allemaal al beleefd en wat willen we nog doen? Wat gaat er goed en wat kan er beter? Als ik terugkijk naar het afgelopen half jaar, dan was het een periode waarin:
- We Praag hebben verkend, maar nog láng niet alles gezien hebben.
- We erachter kwamen dat Praag toch een écht mooie stad is.
- We nog maar een ieniemienie klein gedeelte van de rest van Tsjechië hebben gezien.
- Maar al wel zijn wezen skiën in het pittoreske Špindlerův Mlýn.
- De uit Nederland meegenomen stadsfiets nog maar 1 keer gebruikt hebben, omdat het hier nogal heuvelachtig is. En deze fietsen dus in de garage staan te verstoffen.
- We nog steeds niet zo goed begrijpen waarom de Tsjechen soms zo chagrijnig zijn.
- We blij verrast zijn als we in een restaurant/winkel/postkantoor wel vriendelijk te woord worden gestaan.
- En gelukkig toch ook wel aardige Tsjechen hebben ontmoet. Een paar.
- Al íets beter zijn geworden met het omrekenen van Tsjechische kronen naar euro’s (keer 4 gedeeld door 100).
- Beseften dat Praag niet per sé veel goedkoper dan Nederland is (jammerrr…).
- Ik een héél voorzichtige poging heb gedaan om wat Tsjechisch te leren.
- Maar nog steeds niet weet hoe je ‘dank je wel’ (Děkuji) in het Tsjechisch goed uitspreekt: djekoei, sjekwie,…?
- Maar gelukkig mijn Engels toch ook flink verbeterd is omdat die taal in en rondom de school(gemeenschap) natuurlijk de voertaal is.
- We erachter kwamen dat onze achtertuin de favoriete hangplek is van een volwassen kolonie vuurwantsen (google maar).
- Maar gelukkig ook groot genoeg is om een opzetzwembad in neer te zetten.
- Ik erachter kwam dat met een schepnetje dingetjes uit het zwembad vissen bijzonder rustgevend is.
- We met de nodige gebreken in ons huurhuis geconfronteerd werden.
- En erachter kwamen dat onze huisbaas niet zo leuk is.
- Maar we toch heel blij zijn met waar we wonen, niet in de laatste plaats omdat het pal naast de school van de kinderen ligt.
- Ik heb moeten wennen aan het ‘niks doen’- oftewel geen betaalde baan heb – maar ik het ook nog wel even lekker vind zo.
- Maar mijn dagen toch heel vol zitten met van alles en nog wat en het weinig voorkomt dat ik daadwerkelijk niks doe.
- Ik ben gestrikt voor een soort van oudercommissie op school.
- We de voordelen van een expatgemeenschap leerden kennen – allemaal mensen die in het zelfde schuitje zitten – waardoor contacten relatief gemakkelijk gemaakt worden.
- We dus leuke nieuwe mensen van over de hele wereld hebben leren kennen.
- Maar toch ook lid zijn geworden van de Nederlandse Vereniging in Praag, voor die oeroude gezellige Hollandsche avondjes ;-).
- Ik écht niet elke dag Chardonnay zit te drinken.
- We al twee keer terug in Nederland zijn geweest, omdat het maar 7 uurtjes rijden blijkt te zijn (van Praag tot aan de Nederlandse grens dan).
- We hier ook al de nodige logees vanuit Nederland hebben gehad.
- We erachter kwamen dat het naar de Wintersport in Oostenrijk maar 4 uurtjes rijden is (yes!)
- Maar naar Zuid-Frankrijk gewoon 13 uur….
Maar bovenal was de afgelopen periode een half jaar waarin onze kinderen zich buitengewoon goed hebben aangepast aan hun nieuwe leefomgeving (en wij toch ook best goed) en waarin we – om ook maar even met een cliché te eindigen – beseffen hoe ontzettend gezegend we zijn dat we deze geweldige ervaring met elkaar mogen beleven!
> Lees ook hoe we in Tsjechië zijn beland en hoe het me vergaat met de Tsjechische taal!
Liefs, Femke