Praag – Praha – Prague

Praag

Voordat we kinderen hadden, waren mijn vriend en ik behoorlijk reislustig: Costa Rica, Panama, Verenigde staten, Marokko, Egypte, Thailand, Laos, Cambodja, Maleisië; we zijn er allemaal geweest and then some. En als we dan in zo’n prachtig exotisch land op een idyllisch strandje lagen, dan fantaseerden we wel eens hoe het zou zijn als we daadwerkelijk in zo’n land zouden wonen. Wat zouden we dan allemaal doen? Misschien een Bed & Breakfast openen, of een duikschool… In ieder geval iets heel cools en relaxts en in ieder, íeder geval in een mooi, warm en zonnig land!

Praag

Fast forward in de tijd. We hebben ondertussen 2 kinderen en wonen en werken gewoon in Nederland. Mooi huis in een leuke plaats, goede baan en een prettig sociaal leven. Toch is het verlangen om eens een tijd in het buitenland te wonen al die jaren op de achtergrond blijven bestaan. Mijn vriend werkt bij een internationaal bedrijf en heeft al eens aangegeven dat hij in principe ‘internationaal mobiel’ is, dus mocht er een leuke kans voorbijkomen… En ik sta er ook wel voor open, met het idee dat het een heel leuke een leerzame ervaring kan zijn. En ja, wat zou er toch mooier zijn om iedere dag in een lekker warm tropisch land op mijn slippertjes de kids naar school te brengen, een boodschapje te doen en vervolgens even op een terrasje een koud drankje te drinken?

Je kunt je de schok dus wel voorstellen toen mijn vriend voor de eerste keer voorzichtig aangaf dat er misschien in Tsjechië een positie vrij zou komen. “No way, dan ga je maar in je eentje” was dan ook mijn initiële reactie (nu speelt ook mee dat ik met mijn ouders eens op vakantie in Tsjechië ben geweest – toen het land nog maar net post-communisme was – wat uitdraaide op een dramatische vakantie; iets met een aanrijding met een Trabant en opgelicht worden op de Karelsbrug en zo…).

Praag

Maar goed, het einde laat zich raden, want zoals de titel van dit stuk aangeeft bevind ik mij ondertussen in Praag (-3 graden Celsius) en zijn we aan onze twee week hier begonnen. Baan opgezegd (ik dan haha), huis in Nederland ingepakt, afscheid genomen van lieve familie en vrienden en met het hele zooitje naar Praag gereden, waar we in een mooi huis naast de school van de kinderen wonen. De meeste dozen zijn uit het zicht (dankjewel grote kelder), de onderbroeken weer gevonden en het begint zo langzaam aan een klein beetje als thuis te voelen.

Waarom dan toch die ommekeer bij mij? Tsja, verschillende redenen. Voor mijn vriend was dit carrière-technisch een heel mooie stap (hoe dat voor mij zit ga ik een andere keer wel op in ;-)), waarbij dergelijke kansen niet bepaald iedere dag voorbij komen. En ik besefte me natuurlijk ook wel dat mijn beeld van Tsjechië van 25 jaar geleden misschien, heel misschien, niet helemaal meer zou kloppen, en werd daar na een bezoek aan Praag gelukkig in bevestigd. Daarnaast, iets waarvan ik niet gedacht had dat het voor mij een grote rol zou spelen: er is toch ook wel iets voor te zeggen voor het feit dat we niet helemaal aan de andere kant van de wereld zitten. En dat we, als we ons een beetje kwaad maken, binnen een uurtje of 7 rijden gewoon weer in Nederland zijn (en omgekeerd, dat men vanuit Nederland relatief snel bij ons is). Dat we bovendien de cultuurschok voor onze kinderen nog enigszins beperkt houden door in een redelijk ‘westers’ land te gaan wonen is toch ook wel fijn.

Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat ik denk dat als ik later terugkijk op mijn leven, ik liever wil kunnen concluderen dat we onze kansen gepakt hebben – ook al is het best eng – dan dat ik moet zeggen “we hadden de kans, maar hebben het niet gedaan, omdat het land me niet aansprak…”. En dan komt het toch heel cliché neer op het feit dat we maar één leven hebben, waarin we zelf aan het roer staan en zelf ervoor moeten zorgen dat we er iets van maken. Als wij avontuur willen, dan moeten we het avontuur opzoeken. En dat hebben we dus gedaan!

Liefs Femke

Volg mij ook op Facebook en Instagram!